குருதிச்சுவையில், பெருகும் சாக்லெட் உலகம்

அடிப்படை மனித இயல்பு என்பது மனிதனை மனிதன் அடிமைப்படுத்தி வாழும் குணம்தான். உடல் வலிமை, அதிகார வலிமை, அறிவின் மேன்மை என்று காலத்துக்கு காலம் மாறிகொண்டிருந்த இந்த ஆட்படுத்துகை அம்சம், இன்று வணிகர்கள் வசமிருக்கின்றது. நுகர்வு கலாசாரத்தில் மக்கள் அடிமைப்படுத்தி  மக்கள் ஆட்படுத்தும் அவலம் ஒரு புறம் என்றால் நுகர்வு பொருட்களின் உற்பத்தியில் தங்கள் உழைப்பையும் வாழ்வையும் பறிகொடுத்த மக்களும் வளங்களை அடகுவைத்து வாழும் தேசங்களும் நம் கண்ணுக்கு தெரியாத கொடுமைகளை அனுபவித்து வருகின்றன. உலககெங்கும் நடைபெறும் இந்த அக்கிரமங்களில் ஒரேயொரு  பொருளின் உற்பத்திகாக  அதில் பாதிக்கப்பட்ட  மக்கள் வாழ்க்கையை நமக்கு முன்வைத்த முக்கியமான 2 ஆவணப்படங்கள் தான் The Dark Side of Chocolate, Shady Chocolate. 

The Dark Side of Chocolate

ஐரோப்பிய அமெரிக்க நிறுவனங்கள் சாக்லெட்டுக்களை உற்பத்தி செய்து வருகின்றன. வெவ்வேறு விதமான சாக்லெட்கள், சாக்லெட்கள் கலந்த உணவுப்பொருட்கள் உட்பட நமது அன்றாட வாழ்வாதார உணவுகளில் சாக்லெட்டின் வகிபாகம் அதிகரிக்கப்பட்டிருகின்ற நிலையில், சாக்லெட்டை தவிர்த்து வாழ முடியா நிலைக்கு தள்ளப்பட்டிருகின்றோம். இந்த சாக்லெட்டின் பிரதான மூலப்பொருளான கொக்கோ ஆபிரிக்க நாடுகளிலிருந்து தருவிக்கப்படுகின்றது. ஆப்பிரிக்க தேசங்களில் சட்டவிரோதமாக சிறுவர்களை பயன்படுத்தி இந்த கொக்கோ உற்பத்தி மேற்கொள்ளப்படுவதையும் சிறுவர்களின் வாழ்க்கை எப்படியெல்லாம் சிதைக்கப்படுகின்றது   உலகத்திற்கு இப்படிதான் செயற்படவேண்டும் என்ற நெறிமுறைகளை ஏற்படுத்தியுள்ள மேற்குலகம் தெரிந்தே சிறுவர்களின் வாழ்க்கையை சிதைப்பதையும் காட்சிப்படுத்தியிருக்கின்றது  இந்த ஆவணப்படம். 

ஆபிரிக்க கண்டம் என்பதே வளங்களை அதிகமாக கொண்ட கண்டம். இந்த வளங்களை அபகரிப்பதற்காகவே அமெரிக்க ஐரோப்பிய நாடுகள் திட்டமிட்டு பயங்கரவாதம், அரசியல் இழுபறிகள், வறுமை என்பவற்றை ஏற்படுத்தி வைத்திருப்பதை நாமறிவோம். சாக்லெட்டின் மூலப்பொருளான ‘கொக்கோ’ விடயத்திலும் இதேநிலைதான் தொடர்கின்றது. ஆபிரிக்க நாடுகளில் ஐவரிகோஸ்ட், கொக்கோ உற்பத்தியில் முதலிடம் வகிக்கின்றது. கொக்கோ தோட்டங்களில் கடினமான பணியாற்றுபவர்கள் சிறுவர்களே! குழந்தை தொழிலாளர்கள் பற்றிய விழிப்புணர்வை முன்னிறுத்தும் மேற்குலகத்தின், சாக்லெட் நிறுவனங்களுக்காக   லட்சக்கணக்கான சிறுவர்கள் கொக்கோ தோட்டங்களில் சட்ட விரோதமாக கடத்தப்பட்டும் ஏமாற்றி அழைத்துவரப்பட்டும் பணியமர்த்தப்படுகின்றனர். அவர்களின் உழைப்பை உறிஞ்சி வளர்கின்ற கொக்கோகளை ஏற்றுமதி செய்து உழைகின்றன மேற்குலக நாடுகளின் சாக்லெட் நிறுவனங்கள். இதனை ஐவரிகோஸ்ட் அரசாங்கமும் தெரிந்தே கவனிக்காது இருக்கின்றது. ஊடகவியலாளர் Miki Mistrati, அமெரிக்க ஆவணப்பட இயக்குனர் Robin Romano இருவரும் இணைந்து இந்த அவலத்தை உலகின் கவனத்திற்கு ஆவணப்படத்தின் வழியாக கொண்டுவர முடிவெடுக்கின்றனர்.

ஊடகவியலாளர் Miki Mistrati, முதலில் சாக்லெட் நிறுவனங்களை சந்தித்து மூலப்பொருட்களை பற்றி வினவுகின்றார். அவர்களின் கூற்றுப்படி சாக்லெட் மூலப்பொருட்கள் ஐவரிகோஸ்டிலிருந்து வருவதை அறிந்து அந்தநாட்டை நோக்கி தனது தேடுதல் பயணத்தை ஆரம்பிக்கின்றார். குடும்ப வறுமை காரணமாக பசியால் தவிக்கும் சிறுவர்கள் உணவுக்காக வேலைக்கு செல்வதையும் சில குடும்பங்களே, பணம் உழைத்து வா என்று அனுப்பி வைப்பதையும் அறிவதோடு இத்தகைய சிறுவர்களை தரகர்கள் குறிவைத்து ஏமாற்றி அழைத்து சென்று கொக்கோ தோட்டங்களில் அடிமைப்படுத்துவதையும் இந்தப்படத்தில் ஆவணப்படுத்துகின்றார். 

நல்ல உணவு, சம்பளம் தருகின்றேன் என்று சிறுவர்களை அழைத்து சென்று ஐவரிகோஸ்ட் எல்லையில் இன்னொரு தரகனிடம் கைமாற்ற அவன் தொழிற்சாலைக்கு அழைத்து சென்று அடைத்து விடுகின்றான். அடைக்கப்பட்ட கதவுகள் அவர்களுக்கு ஒருபோதும் திறக்கப்படாத நிலையில் அடிமையாக வாழும் நிர்பந்தத்தோடு தப்பிக்க முயன்றால் கொடுமையான தண்டனைகளும் கொலையும் கூட இடம்பெறும் நிலை காணப்படுவதால் லட்சக்கணக்கான சிறுவர்கள் வாழ்விழந்து போகின்றனர். 

இவ்வாறு அழைத்து வரப்படுகின்ற சிறுவர்கள், பேருந்தின் மூலம் எல்லையை கடக்க முற்படுகையில் பேருந்து நடத்துனர்களினால் கண்டுபிடிக்கபடின் அவர்களை குடும்பத்திடமோ அல்லது சமுக சேவை அமைப்புகளிடமோ ஒப்படைக்கும் பணியை அங்கிருப்பவர்கள் மேற்கொள்வது படத்தில் காட்டப்படுகின்றது. அரசாங்கமே தடுக்காத நிலையில் இதுவரை மீட்கப்பட்ட ஆயிரக்கணக்கான சிறுவர்களின் குறிப்புக்களை காட்டி லட்சக்கணக்கான சிறுவர்களில் எங்களால் மீட்க முடிந்தது இவ்வளவுதான் என வருந்துகின்றனர்.

படப்பிடிப்பின் போது இவ்வாறு பேருந்து ஊழியர்களால் ஒரு சிறுமி மீட்கப்பட, அவளை அழைத்து வந்த தரகன் ஓடிவிடுகின்றான். வறுமை காரணமாக தரகருடன் வந்ததாகவும் பணமின்றி வீடு திரும்ப வேண்டாம் என்ற குடும்பத்தார் சொன்னதால் மறுபடியும் வீடுதிரும்புதல் சாத்தியமில்லை என்று, உணர்சிகளுமற்று சொல்கையில் எத்தகைய நிர்பந்தம் இந்த சிறுவர்களின் உலகை பாதித்துள்ளது என்பதை உணர்த்துகின்றனர். இவ்வாறு சிறுவர்களை அழைத்து செல்லும் தரகர்களை நேர்காணல் செய்கையில்  ‘எமக்கு வேறுவழியில்லை, பணத்திற்காக எமது வறுமையை போக்க இதனை செய்கின்றோம்’’ என ஒப்புக்கொள்கின்றனர். இவர்கள் குற்ற உணர்ச்சியை பசி எப்படி வெற்றி கொள்கின்றது என்பதற்கு சாட்சியங்களாக இருக்கின்றனர். 

நேரடியாக தொழிற்சாலைகளுக்கு சென்று விசாரித்தால் இங்கிருக்கும் சிறுவர்கள் யாரும் தொழிலாளர்கள் இல்லை; விடுமுறைக்கு சுற்றிப்பார்க்க வந்த சிறுவர்கள் என்று பேசி சாமளிக்கின்றனர். நிர்வாக அதிகாரிகளை மீறி திருட்டுத்தனமாக உள்ளே சென்று, கொக்கோ தோட்டங்களில் சிறுவர்கள் அடிமையாக பணிபுரிவதை பார்த்து ஒவ்வொருவரின் அனுபவங்களையும் கேட்டறிகின்றனர். வறுமையால் ஏமாற்றப்பட்டும், கடத்தப்பட்டும் இங்கு வந்து மாட்டிக்கொண்டதோடு தப்பிக்க முடியாதநிலையில் விரக்தியாக வாழ்ந்து வருவதை தெரிவிகின்றனர். எங்கள் சதைகளையும் ரத்தத்தையும் சாக்லெட்டுக்களாக ருசித்து உண்கிறார்கள் என்று சொன்ன வார்த்தையில் மனம் கனத்துப்போனது.

தொழிற்சாலைகளில்,தோட்டங்களில் பணியமர்த்தப்படும் சிறுவர்களை பற்றிய உண்மைகளை பதிவு செய்துகொண்டு உலகத்தின் முக்கியமான சாக்லெட் தயாரிப்பு நிறுவனங்களை நோக்கி செல்கின்றார் Miki Mistrati. பல நிறுவனங்கள் இவரை உள்ளே விட மறுக்கின்றன. சந்திப்பை ஏற்றுகொண்ட நிறுவனங்களும் சிறுவர்கள் வேலைக்கு அமர்த்தப்படுவதில்லை, தாங்கள் முறையாகவே அனைத்தையும் செய்கின்றோம் என்று கூற அனைத்து ஆதாரங்களையும் காட்டுகின்றார் Miki Mistrati. வீடியோ ஆதாரங்களை பார்த்து பதட்டமடையும் அதிகாரிகள் தங்கள் கவனத்திற்கு இவை வரவில்லை என்றும் அங்கிருக்கும் நிர்வாகிகளின் கவனக்குறைவு உரியமுறையில் கவனிக்கின்றோம் என்று கூறி சந்திப்பை முடித்துகொள்கின்றனர். 

எந்த நிறுவனமும் தனது தவறை ஏற்றுக்கொள்ள தயாராக இல்லாத நிலையில் ஆதாரங்களுடன் அலைந்து திரிகின்றார். இறுதியாக Nestle நிறுவனம் இவரை சந்திக்க மறுக்கவே, அந்த நிறுவனத்திற்கு எதிரே ஒரு டிஜிட்டல் திரையில் அந்த சிறுவர்களின் வீடியோவை ஒளிபரப்பி அஹிம்சை வழியில் தனது எதிர்ப்பை தெரிவிக்கின்றார். சிறிதுநேரத்தில் காவல்துறையினர் விரைந்து வந்து அவரை அழைத்து செல்கின்றனர். பெருநிறுவனங்களின் அதிகார பலத்தை எமக்கு காட்டி நுகர்வு அடிமைகளாக வாழ்வதை பற்றிய கேள்விகளோடு இந்த ஆவணப்படம் நிறைவு பெறுகின்றது.

Shady Chocolate

Miki Mistrati இன் ஆவணப்படத்தை பெருநிறுவனங்கள் புறக்கணிக்க, திரைப்பட விழாக்களுக்கு அனுப்பப்பட்டு உலகத்தின் கவனத்தை பெற்ற ஆரம்பித்தது. விளைவு அன்று புறக்கணித்த நிறுவனங்கள் தங்கள் பக்க கருத்துக்களை ஊடகங்களில் தெரிவிக்க ஆரம்பிக்கின்றன. 

‘’கொக்கோ மூலப்பொருள் உற்பத்தியில் சிறுவர்கள் பயன்படுத்துவதில்லை. அதை நாங்கள் ஒருபோதும் அனுமதிப்பதில்லை. எங்களுக்கு தெரியாமல் ஆபிரிக்காவில் உள்ள நபர்கள் சட்டவிரோதமாக இதனை செய்துள்ளனர். அத்தோடு எங்களது ஒப்பந்தப்படி உற்பத்தி தொடர்பாக நாங்கள் தலையிட முடியாது. எங்களுக்கு தயாரிப்புகள் கிடைக்கப்பட்ட பின்னரே எங்களுக்கான அதிகாரம் ஆரம்பிக்கின்றது. ஆனால் நாங்கள் மனிதநேயம் மிக்கவர்கள், மனித உரிமை தொடர்பாக குரல் எழுப்பும் நிறுவனங்கள் என்ற பெயர் எமக்கு உண்டு. அந்த சிறுவர்களை மீட்டெடுத்து அவர்களின் கல்விபணிக்காகவும் மருத்துவ சேவைக்காகவும் வாழ்வியல் மேம்பாட்டுக்காகவும் அரசு சாரா தொண்டு நிறுவனங்களை அமைத்து செயற்பட்டு வருவதாக  ஒவ்வொரு சாக்லெட் நிறுவனத்தின்  சார்பாகவும் ஊடகங்களுக்கு தெரிவிக்கப்படவே, பிரச்சினை தீர்ந்ததாக இந்த அவலம், உலகின் கவனத்திலிருந்து மெல்ல மெல்ல அகற்றப்படுகின்றது.

தீர்வுகள் கிடைத்ததாக உலகம் நம்பினாலும் படக்குழுவினர் நம்பவில்லை. இரண்டு வருடங்களின் பின்னர் மீண்டும் ஆபிரிக்காவை நோக்கி புறப்படுகின்றனர். கொடுத்த வாக்குறுதிகள் நிறைவேற்றப்பட்டதா என்பதை கவனிக்க நாங்கள் புறப்படுகின்றோம் என்ற குரலோடு ஆரம்பிக்கின்றது Shady Chocolate ஆவணப்படம். சிறுவர்கள் மீட்டக்கப்பட்டனரா தொண்டு நிறுவனங்கள் எவ்வாறு காப்பாற்றி அவர்களுக்கான கல்வியை வழங்குகின்றார்கள் என்பதை பற்றி ஆவணப்படுத்த ஆரம்பிக்கின்றனர். 

ஒவ்வொரு நாட்டிற்கும் சென்று அங்கிருக்கும் நலத்திட்டங்களை பார்வையிடுகையில் பல உண்மைகள் தெரிய வருகின்றது. ICI போன்ற தொண்டு நிறுவனங்களினால் அமைக்கப்பட்ட பள்ளிகூடங்களை காட்டுகின்றனர். பள்ளிக்கூடம் என்ற பெயரில் சுவர்கள் எழுப்பபட்டதோடு கைவிடப்பட்ட கட்டிடத்தை நாம் காண நேர்கின்றது. புல்பூண்டுகள் படர்ந்து காடுபோல காட்சியளித்த அந்த பள்ளியில், படிக்க முடியாது என்பதால் அருகிலேயே ஒரு மண்குடில் அமைக்கப்பட்டதாகவும் அங்கு சேற்றுக்கு நடுவில் மாணவர்கள் படிப்பதையும் மழை வந்தால் குடில் உடைந்து போக மீண்டும் மீண்டும் அதனை அமைக்க வேண்டிய சூழலுக்கு தள்ளப்பட்டிருப்பதையும் கூறுகின்றனர். அத்துடன் அங்கிருக்கும் சிறுவர்களுக்கு சரியான மருத்துவ வசதிகள் இல்லை என்பதால் அடிக்கடி பற்றை காட்டில் சிக்கி காயங்களுக்கு உட்படுகையில் எந்தவிதமான சிகிச்சையும் செய்ய முடியாதுள்ளது என்பதை பள்ளி ஆசிரியர் தெரிவிக்கின்றார்.

மற்றொரு கிராமத்திற்கு சென்றால் அங்கிருக்கும் பள்ளியில் ஒருசில மாணவர்களே படிக்க ஏனைய சிறுவர்கள் பள்ளிக்கு வராதிருப்பதைபற்றி விசாரித்தால் இன்னொரு அதிர்ச்சி தகவல் கிட்டுகின்றது. ‘’அந்தப்பள்ளி பாதிக்கப்பட்ட பிள்ளைகளுக்கு என்று நிறுவப்பட்டது. ஆனால் அப்படியான சிறுவர்கள் அங்கில்லை. எங்கள் கிராமத்து சிறுவர்களை அழைத்து படிக்க வைக்கின்றனர். பெற்றோர், குடும்பம் எல்லாம் கொண்ட சிறுவர்களை அழைத்து சென்று வகுப்பறையில் அமர வைத்து அவர்கள்தான் தொழிலார்களாக இருந்து மீட்கப்பட்ட சிறுவர்கள்  என்று காட்டி பலரை ஏமாற்றுகின்றனர். கல்வி கற்பது நல்லது என்று பிள்ளைகளை நாங்களும் அனுப்பினோம். ஆனால் ஒழுங்கான கட்டிடம்,வகுப்பறை,ஆசிரியர் என்று எதுவுமே இல்லாத இடத்தில் பிள்ளைகளை அனுப்பி என்ன செய்ய? அதுதான் அங்கு செல்வதில்லை’’ என்று பெற்றோர்கள் கூறி எரிச்சலடைந்தனர்.

எந்த பள்ளியும் ஒழுங்காக கட்டப்படவில்லை, கல்வி மருத்துவ செயற்பாடுகள் எதுவுமே நடைபெறவில்லை என்பதை முழுமையாக அறிந்துகொள்ளும் படக்குழு, கொக்கோ விவசாயத்தை பார்வையிடுகின்றது. பாதுகாப்பான நவீன விவசாய கருவிகள் கொடுக்கப்பட்டு சிறப்பான முறையில் பயிரிடப்படும் என்ற வாசகங்களுக்கு எதிராக, மக்கள் மிகப்பழைமையான கருவிகளுடன் நவீன வசதிகளின்றி மிகுந்த சிரமங்களோடு விவசாயம் செய்துகொண்டிருகின்றனர். அதில் பெரும்பான்மையானவர்கள் பதினெட்டு வயதிற்கு குறைந்தவர்கள். சிறுவர்கள் கத்தி, அரிவாளுடன் கொக்கோ காய்களை உரித்துக்கொண்டே ‘’எந்த வாக்குறுதியும் நிறைவேற்றபடவில்லை, எங்களுக்கு தெரிந்த வழியில் பயிரிடுகின்றோம், மிகக்குறைந்த விலைக்கு எங்கள் தயாரிப்பை வாங்கி செல்கின்றனர். எம்மால் தடுக்க முடியாத நிலை, மறுத்தால் இந்தப்பணம் கூட கிடைக்காது வறுமையை மீறி சிந்திக்க முடியாத நிலை, அடிக்கடி எங்களுக்கு காயங்கள் ஏற்படும். மருத்துவ வசதிகள் எதுவும் இல்லை. கட்டுபோட்டுகொண்டு மறுபடியும் வேலையில் ஈடுபடுவோம்’’ என்று விரக்தியாக தங்கள் வாழ்க்கை பற்றி தெரிவிகின்றனர்.

பள்ளிகள் கட்டப்படவில்லை, கல்வி நடவடிக்கைகள் எதுவுமில்லை, மருத்துவ வசதிகள் செய்யப்படவில்லை, விவசாய முன்னேற்றம் இடம்பெறவில்லை, உள்ளூர் விவசாயிகள் சுரண்டப்படுகின்றனர், தொழில் செய்கின்ற சிறுவர்கள் மீட்கப்படவில்லை உட்பட எந்த வாக்குறுதியும் நிறைவேற்றப்படவில்லை என்பதற்கான முழுமையான ஆதாரங்களை திரட்டிக் கொண்டு அங்கிருந்து புறப்படும் படக்குழு சாக்லெட் நிறுவனங்களை நோக்கி செல்கின்றது.

முதலில் அதிகாரிகளிடம் நலத்திட்டங்களை பற்றி சாதாரணமாக விசாரிக்க அவர்களும் தங்கள் நலத்திட்டங்களை பெருமைபொங்க விஸ்தரிக்க ஆரம்பிக்கின்றனர். பொறுமையாக அனைத்தையும் கேட்ட Miki Mistrati, தான் எடுத்த வீடியோ ஆதாரங்களை அவர்களுக்கு காண்பிக்க முகம் வெளிறிப்போய் சங்கடமான நிலைக்கு தள்ளப்பட்டு தடுமாற ஆரம்பிகின்றனர். ஏதோ தவறு நடந்திருக்ககூடும் கவனிக்கின்றேன் என்று கூறி சந்திப்பை முடித்துக்கொள்ள எத்தனிக்கையில் அவர்களது பொய்களையும் ஏமாற்றுவேலைகளையும் சாடிவிட்டு அங்கிருந்து செல்கிறார் Miki Mistrati. பெருநிறுவனங்களின் போலி முகத்தை மீண்டுமொருமை உலகத்திற்கு அறிவிப்பதோடு இந்த ஆவணப்படம் நிறைவு பெறுகின்றது.

விலங்குகள் தனது தேவை நிமித்தம் பிற விலங்குகளை வதைக்கும்  தன்மை கொண்டன. மனிதனும் விலங்கின் நீட்சியே. தனது தேவைக்கு அதிகமாகவே பிற மனிதர்களை வதைக்கும் எண்ணம் மனிதர்களுக்குள் அதிகமாகவே உண்டு. மேற்குலக நாடுகள், பொருளாதாரத்தின் பெயரால் இந்த செயல்களை அரங்கேற்றி வருகின்றன. ஆபிரிக்க மக்களை வறுமையின் பிடியில் வைத்திருப்பதால் மட்டுமே, அந்த நாட்டின் வளங்களை அபகரிக்க முடிகின்றது. அவர்களுக்கான உதவிகளை செய்கின்றோம் என்று தொண்டு நிறுவனங்கள் என்ற பெயரில் யாரையும் நெருங்கவிடாது செய்கின்றன. எந்த உதவிகளும் செய்யாது அவர்களது நிலையை அப்படியே தொடர்வதன் மூலம் தமது தேவைகளை நிறைவேற்றிக்கொள்கின்றன. எத்தனையோ ஆண்டுகளாக வறுமையும் அரசியல் நெருக்கடிகளும் கொண்ட தேசத்தில் பல ஆண்டுகளாக இத்தகைய தொண்டு நிறுவனங்கள் சேவையாற்றுகையில் எத்தகைய கல்வி முன்னேற்றம் ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும். ஆனால் இன்னும் இன்னும் அடிமைப்பட்ட சமுகமாக வாழ வைக்கப்படுவதன் பின்னணி என்ன? வறுமைப்பட்ட சமுகம் படித்து முன்னேறினால் அடிமை வேலை செய்வது யார் என்ற கேள்வி ஏற்படும். அத்தகைய கேள்விகளை தவிர்க்கவும் வளங்களை அபகரிக்கவும் மேற்குலகம் நிகழ்த்தும் செயல்களின் ஒருபகுதி மட்டுமே இந்த சாக்லெட் உலகத்தின் மறைக்கப்பட்ட இருண்ட உலகம். உலகபோர்கள் ஆயுதங்களுடன் இரத்தம் சிந்தி நடத்த தேவையில்லை. வாழ்வியல் சிதைப்பை ஏற்படுத்துவதின் மூலமாகவே இன அழிப்பை மேற்கொள்ள முடியும் என்பதற்கு இந்த சாக்லெட் உற்பத்தியின் மறு பக்கங்கள் எளிய உதாரணம். அதை ஆதாரங்களுடன் நிருபித்திருக்கின்றன இந்த ஆவணப்படங்கள். நுகர்வு கலாசாரத்தின் அடிமைகளாக வாழும் நாமும் இதனை புரிந்து செயற்படுவோம்.

*செப்டெம்பர்  2018  ஞானம் சஞ்சிகைக்காக எழுதிய திரைப்பட கட்டுரை